ר’ פנחס מקאריץ היה אצל הבעש”ט בימים האחרונים של החג בפסח האחרון של חייו, אבל הוא הגיע מאוחר מאוד ולא היה לו זמן ללכת למקווה. אמר הבעש”ט: “אוי חבל, הוא היה עושה לנו טובה גדולה אם היה הולך למקווה!” (בשבועות ההוא, הוא נפטר).
כשר’ פנחס מקאריץ היה על ערש דווי, ר’ חיים מקראסנא, אחד מתלמידי הבעש”ט, נסע אליו. הוא הגיע בדיוק בערב שבת וסיפרו לו את הבשורה העצובה שזה היה מאוחר מדי [=שר’ פנחס כבר נפטר]. הוא הלך אז למקווה, ושם הודיעו לו שר’ פנחס עודנו חי, אבל לא זכרו את שמה של אמו של ר’ פנחס כשהזכירו אותו. הרבי מקאריץ ז”ל אמר אז “זה עונש על כך שכהבעש”ט היה צריך אותי לא היה לי כלל זמן ללכת למקווה.”
י.פ.
פיני לאנדוי.
R. Pinchas of Koretz [d.1791] visited the Besht for the final days of his last Passover, but he arrived very late and did not have enough time to go to the mikvah. The Besht said: “Woe, woe, had he gone to the mikvah he would have done me a great favor.” (He indeed passed away that very Shavuot.)
When R. Pinchas was on his deathbed R. Hayim of Krasna [d.1793], one of the disciples of the Besht, visited him. He arrived on Friday, and they informed him of the sad news that it was already too late [i.e. that R. Pinchas had passed] so he went to the mikvah. While he was there they informed him that R. Pinchas was still alive but they could not recall R. Pinchas’s mother’s name when they mentioned him. The Koretzer then said, “This is punishment for when the Besht needed me, and I did not have enough time to go to the mikvah.”
I.F.
Pini Landau
ר’ פנחס קאריצער איז געווען ביים בעשט דער לעצטען פסח אויף די אנדערע טעג. אבער ער איס שטארק שפעט אנגעקומען און האט שוין נישט געהאט צייט אין מקוה צו גיין. האט דער בעש”ט געזאגט: אוי, אוי ער וואלט מיר געטון א גרויסע טובה ווען ער וואלט געהאט געגאנגען אין מקוה. (אין דעם זעלבען שבועות איז ער טאקע נסתלק געווארען.)
בשעת ר’ פנחס קאריצער איז געלעגען אויף דעם טויטען בעט איז ר’ חיים קראזנער איינער פון די תלמידי הבעשט געפארען צו אים. ער איז דעמולט פונקט אנגעקומען ערב שבת און איז באלד געגאנגען אין האט מען אים אנגעזאגט די טרוירדיקע בשורה דאס עס איז שוין נאך אלעמען.
איז ער געגאנגען אין מקוה איו דארט האט מען געלאסט מודיע זיין דאס ר’ פנחס לעבט נאך. מען האט אבער נישט געדענקט ר’ פנחס’ מוטער’ס נאמען ביים מזכיר זיין.
האט זיך דער קאריצער ז”ל דאן אונגערופען: דאס האב איך קארע (שטרוף) ווייל דער בעש”ט האט מיך געדארפט ווען איך האב נישט געהאט קיין צייט און מיך געהאט אין מקוה צו גיין.
י.פ) פיני לאנדוי
ר’ פנחס מקאריץ היה אצל הבעש”ט בימים האחרונים של החג בפסח האחרון של חייו, אבל הוא הגיע מאוחר מאוד ולא היה לו זמן ללכת למקווה. אמר הבעש”ט: “אוי חבל, הוא היה עושה לנו טובה גדולה אם היה הולך למקווה!” (בשבועות ההוא, הוא נפטר).
כשר’ פנחס מקאריץ היה על ערש דווי, ר’ חיים מקראסנא, אחד מתלמידי הבעש”ט, נסע אליו. הוא הגיע בדיוק בערב שבת וסיפרו לו את הבשורה העצובה שזה היה מאוחר מדי [=שר’ פנחס כבר נפטר]. הוא הלך אז למקווה, ושם הודיעו לו שר’ פנחס עודנו חי, אבל לא זכרו את שמה של אמו של ר’ פנחס כשהזכירו אותו. הרבי מקאריץ ז”ל אמר אז “זה עונש על כך שכהבעש”ט היה צריך אותי לא היה לי כלל זמן ללכת למקווה.”
י.פ.
פיני לאנדוי.
R. Pinchas of Koretz [d.1791] visited the Besht for the final days of his last Passover, but he arrived very late and did not have enough time to go to the mikvah. The Besht said: “Woe, woe, had he gone to the mikvah he would have done me a great favor.” (He indeed passed away that very Shavuot.)
When R. Pinchas was on his deathbed R. Hayim of Krasna [d.1793], one of the disciples of the Besht, visited him. He arrived on Friday, and they informed him of the sad news that it was already too late [i.e. that R. Pinchas had passed] so he went to the mikvah. While he was there they informed him that R. Pinchas was still alive but they could not recall R. Pinchas’s mother’s name when they mentioned him. The Koretzer then said, “This is punishment for when the Besht needed me, and I did not have enough time to go to the mikvah.”
I.F.
Pini Landau
ר’ פנחס קאריצער איז געווען ביים בעשט דער לעצטען פסח אויף די אנדערע טעג. אבער ער איס שטארק שפעט אנגעקומען און האט שוין נישט געהאט צייט אין מקוה צו גיין. האט דער בעש”ט געזאגט: אוי, אוי ער וואלט מיר געטון א גרויסע טובה ווען ער וואלט געהאט געגאנגען אין מקוה. (אין דעם זעלבען שבועות איז ער טאקע נסתלק געווארען.)
בשעת ר’ פנחס קאריצער איז געלעגען אויף דעם טויטען בעט איז ר’ חיים קראזנער איינער פון די תלמידי הבעשט געפארען צו אים. ער איז דעמולט פונקט אנגעקומען ערב שבת און איז באלד געגאנגען אין האט מען אים אנגעזאגט די טרוירדיקע בשורה דאס עס איז שוין נאך אלעמען.
איז ער געגאנגען אין מקוה איו דארט האט מען געלאסט מודיע זיין דאס ר’ פנחס לעבט נאך. מען האט אבער נישט געדענקט ר’ פנחס’ מוטער’ס נאמען ביים מזכיר זיין.
האט זיך דער קאריצער ז”ל דאן אונגערופען: דאס האב איך קארע (שטרוף) ווייל דער בעש”ט האט מיך געדארפט ווען איך האב נישט געהאט קיין צייט און מיך געהאט אין מקוה צו גיין.
י.פ) פיני לאנדוי
Late Hasidism was perceived and presented in research as a movement of institutionalization and entrenchment that lost the initial Hasidic renaissance, and even degenerated. Recently there have been changes in research and more complex methods and approaches have been introduced that find characteristics unique to late Hasidim.
