מערכת היחסים בין החסידים והמתנגדים בלידא יכולה להיות מאופיינת בעזרת הסיפור הבא:
בתרצ”א (1931) לידא נשרפה. בית הכנסת של החסידים נשרף בלהבות ובית הכנסת היחיד שנשאר היה בית הכנסת של החייטים, אזהחסידים, אבוי, גם היו צריכים להתפלל שם.
בסוכות ירד לפני התיבה [כשליח ציבור] חסיד שהיה לו חיוב, ובקדיש הוא אמר: “ויצמח פורקניה.” חייט מתנגד אחד, קפץ ממקומו בכעס גדול! “אפילו דם יישפך” הוא צעק, “אבל במקום קדוש לא יאמר שום ‘ויצמח פורקניה'”
י.פ.
מ. איוונסקי
The relationship between the Hasidim and Mitnagdim in Lida can be characterized by this story.
In [5]691 (1931) Lida was destroyed by a fire.
The Hasidic shtibel was also burned down. The only shtibel that remained was the tailor’s synagogue and the Hasidim, alas, also had to pray there.
[Once] during Sukkot the prayers were led by a Hasid who was required to do so (hiyuv) and during the Kaddish prayer he said: “And may His salvation blossom” [a Hasidic custom adopted from the Sephardic version].
A mitnagdic tailor jumped up in great fury!
“Blood shall run,” he yelled, “but ‘And may His salvation blossom’ will not be recited in a sacred place.”
I.F.
M. Ivenski
די באציאונג צווישען חסידים און מתנגדים אין לידא קענען כאראקטעריזירט ווערען פון דער מעשה.
אין תרצ”א איז לידא אבגעברענט געווארען.דאס חסידישע שטיבעל איז אויך אין פלאמן אויפגעגאנגען. דאס איינציגע שטיבל וואס איז איבערגעבליבען איז געווען א שניידעריש שול, און די חסידים האבען אויך נעביך געדארפט דאווענען דארט.
סוכות האט געדאוונעט פאר דעם עמוד א חסיד א חיוב און ביי קדיש האט ער געזאגט: ויצמח פורקניה.איז אויפגעשפרינגען א שניידערישער {מתנגיד} [מתנגד] מיט גרויס כעס!
בלוט וועט זיך גיסען – האט ער געשריען – אבער אין א מקום קדוש וואט מען נישט זאגען קיין ויצמח פורקניה.
י.פ)
מ. איווענסקי
מערכת היחסים בין החסידים והמתנגדים בלידא יכולה להיות מאופיינת בעזרת הסיפור הבא:
בתרצ”א (1931) לידא נשרפה. בית הכנסת של החסידים נשרף בלהבות ובית הכנסת היחיד שנשאר היה בית הכנסת של החייטים, אזהחסידים, אבוי, גם היו צריכים להתפלל שם.
בסוכות ירד לפני התיבה [כשליח ציבור] חסיד שהיה לו חיוב, ובקדיש הוא אמר: “ויצמח פורקניה.” חייט מתנגד אחד, קפץ ממקומו בכעס גדול! “אפילו דם יישפך” הוא צעק, “אבל במקום קדוש לא יאמר שום ‘ויצמח פורקניה'”
י.פ.
מ. איוונסקי
The relationship between the Hasidim and Mitnagdim in Lida can be characterized by this story.
In [5]691 (1931) Lida was destroyed by a fire.
The Hasidic shtibel was also burned down. The only shtibel that remained was the tailor’s synagogue and the Hasidim, alas, also had to pray there.
[Once] during Sukkot the prayers were led by a Hasid who was required to do so (hiyuv) and during the Kaddish prayer he said: “And may His salvation blossom” [a Hasidic custom adopted from the Sephardic version].
A mitnagdic tailor jumped up in great fury!
“Blood shall run,” he yelled, “but ‘And may His salvation blossom’ will not be recited in a sacred place.”
I.F.
M. Ivenski
די באציאונג צווישען חסידים און מתנגדים אין לידא קענען כאראקטעריזירט ווערען פון דער מעשה.
אין תרצ”א איז לידא אבגעברענט געווארען.דאס חסידישע שטיבעל איז אויך אין פלאמן אויפגעגאנגען. דאס איינציגע שטיבל וואס איז איבערגעבליבען איז געווען א שניידעריש שול, און די חסידים האבען אויך נעביך געדארפט דאווענען דארט.
סוכות האט געדאוונעט פאר דעם עמוד א חסיד א חיוב און ביי קדיש האט ער געזאגט: ויצמח פורקניה.איז אויפגעשפרינגען א שניידערישער {מתנגיד} [מתנגד] מיט גרויס כעס!
בלוט וועט זיך גיסען – האט ער געשריען – אבער אין א מקום קדוש וואט מען נישט זאגען קיין ויצמח פורקניה.
י.פ)
מ. איווענסקי
Late Hasidism was perceived and presented in research as a movement of institutionalization and entrenchment that lost the initial Hasidic renaissance, and even degenerated. Recently there have been changes in research and more complex methods and approaches have been introduced that find characteristics unique to late Hasidim.
