דרכו של ר’ יעקב יוסף (הרבי מאוסטראה) הייתה להעלות ולרומם את המדרגה הכי קטנה של יהודי.
פעם אחת הוא אמר: “כשיהודי זורק את הטלית שלו על הכתף ומפריד את הפתילים של הציצית הוא דומה לקלייזמר [=נגן] שמתחיל לנגן. הקלייזמר מנסה את המיתרים של הכינור לפני שהוא מתחיל לנגן את המוסיקה – וכשהוא עושה זאת הקהל מתחיל כבר לצעוק: ‘הנה! הם עוד רגע מתחילים לנגן.”
צריך לקחת בחשבון: המיתרים של הכינור [עשויים] מהגידים של השור והקשת של הכינור עשויה מהזנב של הסוס. אבל כשמשפשפים אותם אחד בשני נהיית שמחה שאפילו קייסרים מתחילים לרקוד. על אחת כמה וכמה כשיהודי מתחיל לארגן את הטלית והפתילים של הציצית שמושווים למיתרים של הכינור – יש בלגן והמולה בשמיים מהשרפים ומחיות הקודש שצועקים: ‘ראו, ראו! בעוד רגע יהודי יתחיל לומר את ברכת ‘להתעטף בציצית” ”
י.פ.
הרבי מקינוב
He once said: “When a Jew throws the tallit over his shoulder and separates the fringes of the tzitzit he is like a musician when he begins to play. The musician tries out the strings of the violin before he begins to play the music – and when he does this the audience begins to yell: ‘Now, now! they’re about to begin to play.’
We need to consider: that the strings of a violin are [made of] sinews of an ox and the bow of the violin is made of the tail of a horse. But when you rub one against the other it creates [such] joy that even monarchs begin to dance.
How much more so when a Jew begins to arrange on the tallit and the strings of the tzitzit which are comparable to the strings of a violin – there is a rush and tumult in heaven from the seraphs and holy creatures and they yell: ‘Look, look! A Jew is about to recite the blessing “to enwrap with tzitzit.’
I.F.
Kinever Rebbe
ר’ יעקב יוסף’ס (אוסטראהער) דרך איז געווען מעלה צו זיין די קליינסטע מדרגה פון א יידן און צו דערהויבען זי.
ער האט זיך אמאל אנגערופען: אז א ייד פארווארפט דעם {טליס} [טלית] אויף די אקסעלן און פארשפרייט די פעדעם פון די ציצית איז ער גלייך צו דעם קלעזמער ווען ער העבט אן צו שפילען. דער קלעזמער פרוווט די שט סטרונעס פון דער פידעל עדער ער העבט אן צו שפילען די מוזיק – און אז ער טוט דאס פאנגט שוין אן דער עולם צו שרייען: אָט, אָט העבט מען שוין אן צו שפילן.
דארף מען זיך בארעכענען: די סטרונעס פון א פידעל זענען די אדערן פון אן אקס און the bow of the violin ________ איז געמאכט געווארען פון דעם וועדעל פון א פערד. אבער אז מען רייבט איינער אין דער אנדערער ווערד א שמחה אז אפילו קיסרים העבען אן צו טאנצען.
על אחת וכמה אז א ייד העבט אן צו דערלעגען דעם טליס און די פעדעם פון די ציצית וואס זענען געגליכען צו די סטרונעס פון א פידעל –} וועד{ [ווערד/ווערט] א געלויפעריי און געשריי אים הימעל פון די שרפים און חיות הקודש און זיי שרייען: זעט, זעט! אט, אט וועט א ייד זאגען א ברכה להתעטף בציצית
י.פ)
קינעווער רבי
דרכו של ר’ יעקב יוסף (הרבי מאוסטראה) הייתה להעלות ולרומם את המדרגה הכי קטנה של יהודי.
פעם אחת הוא אמר: “כשיהודי זורק את הטלית שלו על הכתף ומפריד את הפתילים של הציצית הוא דומה לקלייזמר [=נגן] שמתחיל לנגן. הקלייזמר מנסה את המיתרים של הכינור לפני שהוא מתחיל לנגן את המוסיקה – וכשהוא עושה זאת הקהל מתחיל כבר לצעוק: ‘הנה! הם עוד רגע מתחילים לנגן.”
צריך לקחת בחשבון: המיתרים של הכינור [עשויים] מהגידים של השור והקשת של הכינור עשויה מהזנב של הסוס. אבל כשמשפשפים אותם אחד בשני נהיית שמחה שאפילו קייסרים מתחילים לרקוד. על אחת כמה וכמה כשיהודי מתחיל לארגן את הטלית והפתילים של הציצית שמושווים למיתרים של הכינור – יש בלגן והמולה בשמיים מהשרפים ומחיות הקודש שצועקים: ‘ראו, ראו! בעוד רגע יהודי יתחיל לומר את ברכת ‘להתעטף בציצית” ”
י.פ.
הרבי מקינוב
He once said: “When a Jew throws the tallit over his shoulder and separates the fringes of the tzitzit he is like a musician when he begins to play. The musician tries out the strings of the violin before he begins to play the music – and when he does this the audience begins to yell: ‘Now, now! they’re about to begin to play.’
We need to consider: that the strings of a violin are [made of] sinews of an ox and the bow of the violin is made of the tail of a horse. But when you rub one against the other it creates [such] joy that even monarchs begin to dance.
How much more so when a Jew begins to arrange on the tallit and the strings of the tzitzit which are comparable to the strings of a violin – there is a rush and tumult in heaven from the seraphs and holy creatures and they yell: ‘Look, look! A Jew is about to recite the blessing “to enwrap with tzitzit.’
I.F.
Kinever Rebbe
ר’ יעקב יוסף’ס (אוסטראהער) דרך איז געווען מעלה צו זיין די קליינסטע מדרגה פון א יידן און צו דערהויבען זי.
ער האט זיך אמאל אנגערופען: אז א ייד פארווארפט דעם {טליס} [טלית] אויף די אקסעלן און פארשפרייט די פעדעם פון די ציצית איז ער גלייך צו דעם קלעזמער ווען ער העבט אן צו שפילען. דער קלעזמער פרוווט די שט סטרונעס פון דער פידעל עדער ער העבט אן צו שפילען די מוזיק – און אז ער טוט דאס פאנגט שוין אן דער עולם צו שרייען: אָט, אָט העבט מען שוין אן צו שפילן.
דארף מען זיך בארעכענען: די סטרונעס פון א פידעל זענען די אדערן פון אן אקס און the bow of the violin ________ איז געמאכט געווארען פון דעם וועדעל פון א פערד. אבער אז מען רייבט איינער אין דער אנדערער ווערד א שמחה אז אפילו קיסרים העבען אן צו טאנצען.
על אחת וכמה אז א ייד העבט אן צו דערלעגען דעם טליס און די פעדעם פון די ציצית וואס זענען געגליכען צו די סטרונעס פון א פידעל –} וועד{ [ווערד/ווערט] א געלויפעריי און געשריי אים הימעל פון די שרפים און חיות הקודש און זיי שרייען: זעט, זעט! אט, אט וועט א ייד זאגען א ברכה להתעטף בציצית
י.פ)
קינעווער רבי
Late Hasidism was perceived and presented in research as a movement of institutionalization and entrenchment that lost the initial Hasidic renaissance, and even degenerated. Recently there have been changes in research and more complex methods and approaches have been introduced that find characteristics unique to late Hasidim.
