הרבי מאפטא אמר פעם אחת תורה ור’ יצחק מאיר הבן שלו, היה נוכח במקום ושמע זאת. הוא סיפר שזכר שראה את התורה זאת בספר. אז כשהרבי מאפטא יצא מהבית, ר’ יצחק מאיר הביט בספר והבחין שהלימוד של אביו מוזכר מילה במילה בספר. ר’ יצחק מאיר לקח את הספר, קיפל את העמודים היכן שהוא מצא את התורה והניח אותו על השולחן.
כשהרבי מאפטא נכנס בחזרה הוא ראה את הספר עם העמודים המקופלים והבין למה התכוון בנו, שר’ יצחק מאיר בעצמו הכיר [כבר] את התורה. אז הוא קרא אל ר’ יצחק מאיר: “תאמין לי, שכשאמרתי את התורה הרגשתי שהתורה נכתבה כבר היכן שהוא. מדוע? בדרך כלל, כשאני אומר תורה, אני חווה חבלי לידה [=קשיים] – אבל עם התורה הזו לא חשתי חבלי לידה. אבל, תאמין לי, ילדי – לא ראיתי את התורה הזו קודם לכן.”
י.פ.
יעקב טייטעלבוים
The Rabbi of Apta once gave over a teaching and R. Isaac Meir his son was present and listened in.
He recalled that he remembered that he had seen this teaching in a book. When the Rabbi of Apta left the house R. Isaac Meir checked that book and noticed that his father’s teaching was written word for word in the book.
R. Isaac Meir took the book, bent the page where he had found the teaching, and placed it on the table.
When the Rabbi of Apta returned, he saw the book with the bent pages and he understood what his son meant to say, and that R. Isaac Meir himself had recognized the teaching.
So, he said to R. Isaac Meir: “Believe me that when I gave over this teaching, I sensed that this teaching had already been written somewhere. Why? Usually, when I give over a teaching I experience birth pangs – but with this teaching I did not feel any birth pangs. But believe me my son – this teaching I had never seen before.”
J.F.
Jacob Teitelbaum
דער אפטער רב האט געזאגט אמאל תורה און ר’ יצחק מאירזיין זון איז געווען דאביי און האט זיך {צוגעהרעט} [צוגעהערט].
האט ער זיך דערמאנט דאס ער געדענקט דאס ער האט דיתורה געזען אין א ספר. אז דער אבטער רב איזארויסגעגאנגען פון’ם שטוב האט ר’ יצחק מאיר געקוקטאין דעם ספר און האט באמערקט דאס דעם פאטער’סתורה שטעט מילה במילה אין דעם ספר.
האט ר’ יצחק מאיר גענעמען דאס ספר, אנגעבויגען די זייטוואו ער האט געפונען די תורה און עס אוועגגעלעגט אויף דעםטיש.
אז דער אבטער רב איז צוריקגעקומען האט ער געזען דאסספר מיט דער איינגעבויגענער זייט און ער האט פארשטאנעןוואס זיין זון מיינט, און אז ר’ יצחק מאיר אליין האט דיתורה דערקענט.
האט ער זיך אנגערופען צו ר’ יצחק מאיר: גלויב מיראז איך האב געזאגט די תורה האב איך געפילט דאס די תורה שטעט שוין ערגעץ. פארוואס? געווענליך אז איך זאג תורה שפיר איך חבלי לידה – ביי דער תורה אבער האב איך נישט געפילט די חבלה לידה..
אבער גלויב מיר מיין קינד – די תורה האב איך פריער נישט געזען..
י.פ)
יעקב טייטעלבוים
הרבי מאפטא אמר פעם אחת תורה ור’ יצחק מאיר הבן שלו, היה נוכח במקום ושמע זאת. הוא סיפר שזכר שראה את התורה זאת בספר. אז כשהרבי מאפטא יצא מהבית, ר’ יצחק מאיר הביט בספר והבחין שהלימוד של אביו מוזכר מילה במילה בספר. ר’ יצחק מאיר לקח את הספר, קיפל את העמודים היכן שהוא מצא את התורה והניח אותו על השולחן.
כשהרבי מאפטא נכנס בחזרה הוא ראה את הספר עם העמודים המקופלים והבין למה התכוון בנו, שר’ יצחק מאיר בעצמו הכיר [כבר] את התורה. אז הוא קרא אל ר’ יצחק מאיר: “תאמין לי, שכשאמרתי את התורה הרגשתי שהתורה נכתבה כבר היכן שהוא. מדוע? בדרך כלל, כשאני אומר תורה, אני חווה חבלי לידה [=קשיים] – אבל עם התורה הזו לא חשתי חבלי לידה. אבל, תאמין לי, ילדי – לא ראיתי את התורה הזו קודם לכן.”
י.פ.
יעקב טייטעלבוים
The Rabbi of Apta once gave over a teaching and R. Isaac Meir his son was present and listened in.
He recalled that he remembered that he had seen this teaching in a book. When the Rabbi of Apta left the house R. Isaac Meir checked that book and noticed that his father’s teaching was written word for word in the book.
R. Isaac Meir took the book, bent the page where he had found the teaching, and placed it on the table.
When the Rabbi of Apta returned, he saw the book with the bent pages and he understood what his son meant to say, and that R. Isaac Meir himself had recognized the teaching.
So, he said to R. Isaac Meir: “Believe me that when I gave over this teaching, I sensed that this teaching had already been written somewhere. Why? Usually, when I give over a teaching I experience birth pangs – but with this teaching I did not feel any birth pangs. But believe me my son – this teaching I had never seen before.”
J.F.
Jacob Teitelbaum
דער אפטער רב האט געזאגט אמאל תורה און ר’ יצחק מאירזיין זון איז געווען דאביי און האט זיך {צוגעהרעט} [צוגעהערט].
האט ער זיך דערמאנט דאס ער געדענקט דאס ער האט דיתורה געזען אין א ספר. אז דער אבטער רב איזארויסגעגאנגען פון’ם שטוב האט ר’ יצחק מאיר געקוקטאין דעם ספר און האט באמערקט דאס דעם פאטער’סתורה שטעט מילה במילה אין דעם ספר.
האט ר’ יצחק מאיר גענעמען דאס ספר, אנגעבויגען די זייטוואו ער האט געפונען די תורה און עס אוועגגעלעגט אויף דעםטיש.
אז דער אבטער רב איז צוריקגעקומען האט ער געזען דאסספר מיט דער איינגעבויגענער זייט און ער האט פארשטאנעןוואס זיין זון מיינט, און אז ר’ יצחק מאיר אליין האט דיתורה דערקענט.
האט ער זיך אנגערופען צו ר’ יצחק מאיר: גלויב מיראז איך האב געזאגט די תורה האב איך געפילט דאס די תורה שטעט שוין ערגעץ. פארוואס? געווענליך אז איך זאג תורה שפיר איך חבלי לידה – ביי דער תורה אבער האב איך נישט געפילט די חבלה לידה..
אבער גלויב מיר מיין קינד – די תורה האב איך פריער נישט געזען..
י.פ)
יעקב טייטעלבוים
Late Hasidism was perceived and presented in research as a movement of institutionalization and entrenchment that lost the initial Hasidic renaissance, and even degenerated. Recently there have been changes in research and more complex methods and approaches have been introduced that find characteristics unique to late Hasidim.
